Recenzja wyd. DVD filmu

Skrzypce (2005)

Czarno-białe "Skrzypce" to kolejny przykład minimalistycznego kina latynoamerykańskiego. Fani podobnych obrazów powinni czuć się filmem Francisco Vargasa usatysfakcjonowani. Akcja rozgrywa się w bliżej nieokreślonym miejscu i czasie. Z fabuły możemy domyślić się jedynie tego, że jest pewna grupa partyzancka walcząca z rządem, postrzeganym jako niesprawiedliwy i ciemiężycielski. O co dokładnie chodzi, nigdy się nie dowiemy, choć nietrudno się też domyślić. Nie jest to po prawdzie istotne, gdyż "Skrzypce" to historia pewnego człowieka, który podjął się ryzykownej gry z dowódcą lokalnego oddziału armii. Plutarco to stary chłop, którego pasją jest gra na skrzypcach. Jego syn należy do partyzantki. Kiedy przebywają w mieście w celu zakupu broni, ich wioska zostaje napadnięta przez armię. Część mieszkańców zbiegła, część została zabita. Plutarco postanawia zaryzykować wszystko i wybiera się do wioski. Ma szczęście, gdyż dowódca lubi muzykę i nie zabija starca. W zamian za wolność i możliwość przychodzenia i odchodzenia z wioski, wymaga tylko jednego - by Plutarco mu grał. Starzec wykorzystuje to, by przemycić na zewnątrz amunicję. Tylko kto kogo tak naprawdę w tej grze przechytrzy? "Skrzypce" to malutki, intymny film, który ma w sobie wszystkie elementy rasowego thrillera. Jednak jego twórca Francisco Vargas odrzuca stylistykę Hollywood, pozostając wierny realiom i swoim bohaterom. Tworzy to obraz prawdziwy, wiarygodny i intrygujący. Nie gloryfikujący żadnej ze stron, nie próbujący nikogo usprawiedliwiać, a jedynie ukazujący, że wszyscy jesteśmy ludźmi, że wszyscy pod przykrywką dobroci możemy planować cudzą śmierć, a za okrucieństwem kryją się prozaiczne marzenia. Kino reprezentowane przez filmy takie jak "Skrzypce" zdecydowanie nie jest przeznaczone dla szerszego odbiorcy. Nie ma tu charakteryzującej współczesne kino popularne ekscytacji, nieprzerwanej serii wzrokowo-słuchowych bodźców. To kino spokoju i codzienności; prostoty, za którą kryje się głębia dostrzegalna jedynie przez bacznego obserwatora; a także surowej, prawdziwej gry aktorskiej, której popis dał naturszczyk Ángel Tavira. Niestety polskie wydanie DVD "Skrzypiec" to zaledwie sam film bez żadnych dodatków. Fanów kina domowego może również rozczarować fakt, że dźwięk to zaledwie DD 2.0, co przy współczesnych produkcjach jest już naprawdę rzadkością. Jednak po ten film nie sięga się ze względu na wartości wzrokowo-słuchowe, a z powodu prostej, acz wymownej historii.